Junak M12 Vintage – powiew klasyki w kategorii 125ccm

Vintage

Czym się różnią obydwa modele? Przede wszystkim stylistyką (gabaryty, masa, osiągi silnika są identyczne); M12 przypomina Harley-Davidsona. Ma specyficzne, aluminiowe felgi, zbiornik „orzech” oraz linię przypominającą starego Sportstera. W M12 Vintage wprowadzono pierwiastki klasyczne; szprychowane felgi, nowe, niższe siedzenie, prostą kierownicę oraz inną kolorystykę.

Linia motocykla przypomina w pewnym stopniu Sportstera…

Testowany motocykl może się podobać. Jest przyzwoicie wykonany, a jakość spasowań czy zastosowanych materiałów nie odbiegaja od motocykli kategorii 125ccm produkowanych w Kraju Kwitnącej Wiśni. Kolorystyka Junaka przypadnie do gustu miłośnikom muzyki heavy metalowej oraz wszelkich sił ciemności – to kombinacja czarnego matu z czarnym połyskiem. Białe kierunkowskazy i tylna lampa wykonana w technologii led świetnie z tym harmonizują.

Klasycznych detali jest jeszcze kilka – maskownica filtra powietrza przypominająca silniki 883ccm, podłogi, zamiast podnóżków kierowcy,czy stacyjka z boku główki ramy. Charakteru maszynie dodają solidne elementy resorująco-tłumiące z anodowanymi elementami oraz regulacją napięcia wstępnego sprężyn. W zasadzie można napisać, że Vintage jest dopracowany stylistycznie, gdyby nie dwie uwagi. Czcionka prędkościomierza zupełnie nie pasuje do koncepcji moto; można też bardziej popracować nad zamaskowaniem niektórych linek, cięgieł czy fragmentów instalacji elektrycznej…

Technika/Jazda

Junak M12 napędzany jest singlem o pojemności 125ccm generującym moc 10,1 KM przy 7500 obr./min. W celu ograniczenia wibracji jednostka napędowa otrzymała wałek wyrównoważający. Za dostarczenie paliwa odpowiada elektroniczny wtrysk paliwa. W połączeniu z masą 142kg Vintage legitymuje się przyzwoitymi osiągami jak na klasyczną 125. Motocykl żwawo przyspiesza a jego prędkość maksymalna, oscyluje w granicach 100km/h (licznikowych). Sprzęgło nie wymaga siły, a biegi przełączają się precyzyjnie. Skrzynię zestopniowano w sposób umożliwiający skuteczne wykorzystanie osiągów silnika.

Silnik ma wałek wyrównoważający i wtrysk paliwa…

Układ hamulcowy Junaka to klasyka gatunku. Pojedyncza tarcza (typu wave) z przodu i bęben z tyłu. Całość sprawnie hamuje, a dozowalność wypada znacznie lepiej, niż można się spodziewać dosiadając stosunkowo taniej, klasycznej „125”. Oczywiście wolałbym hamulec tarczowy także z tyłu, ale w klasycznym sprzęcie nie jest to problem „wagi państwowej”.

Zawieszenie zestrojono raczej miękko. Nieźle wybiera nierówności. Szybkie pokonywanie zakrętów wymaga nieco doświadczenia, ale Junak prowadzi się dość precyzyjnie – nie wpada także w dokuczliwe i wzbudzające stan przedzawałowy „kołysanie”. Największe ograniczenia to szybko przycierające podłogi oraz początkowy brak zaufania do opon ( odczuwanie ich przyczepności nie jest intuicyjne na początku użytkowania – najlepiej sprawdzić ich zachowanie w złożeniu w czasie jazdy po okręgu na parkingu – zaufanie jest duże).

Jazda Junakiem to duża przyjemność. Silnik łatwo się uruchamia (możemy to zrobić rozrusznikiem nożnym lub elektrycznym) i szybko nagrzewa, wydaje także dość przyjemny odgłos pracy.  Kierowca zajmuje odprężoną pozycję i dysponuje bardzo wygodnym jak na segment pojazdu, siodłem. W lusterkach całkiem skutecznie obserwujemy sytuację za naszymi plecami. Ergonomia przełączników nie pozostawia nic do życzenia.

Czasami możemy narzekać na przyspieszenie – gabaryty powodują, że odczuwamy M12 jak choppera klasy 600ccm – tymczasem nie możemy zapominać, że to niewielka pojemnościowo, 125! Mimo to, poruszając się wiejską szosą wśród ładnych widoków mamy szansę być jak właściciel pełnowartościowego, ciężkiego cruisera: pozycja, komfort – to wszystko się zgadza! Ot, taki easy rider w pigułce…

Powiew klasyki w nowoczesnym wydaniu (kierunkowskazy LED)…

Motocykl nieźle odnajduje się w roli pojazdu do miasta – jest wąski, łatwo przeciska się w korkach, jego osiągi pozwalają konkurować z autami w terenie zabudowanym, a nisko położony środek ciężkości ułatwia manewrowanie.

Niestety, sytuacja pasażera nie wygląda najlepiej: profil siodła zapewnia zsuwanie się z w tył (sytuację poprawia niewielki uchwyt blokujący ewentualny upadek), wysokość podnóżków wymusza podkurczenie nóg a ilość miejsca nie rzuca na kolana – ale taki urok tego segmentu i konkurencyjne choppero-klasyki „125” wcale nie wypadają pod tym względem lepiej.

Czy miejsce pasażera jest najważniejsze w chopperze?

Jeśli poruszyliśmy temat konkurencji – osiągi są zbliżone do większosci testowanych „125”: maksymalna osiągnięta prędkość 110km/h (licznikowa), zużycie paliwa ok 4 l/100km.  Przy pojemności zbiornika 13,5l możemy spodziewać się zasięgu 300km.

Naszym zdaniem

Testowany motocykl jest ekonomiczny, ma ładną linię, niezłe osiągi, skuteczne hamulce. Jakość wykonania nie wzbudza większych powodów do krytyki a kierowca będzie miał wygodne warunki do jazdy. Dzięki sensownym gabarytom, kulturze pracy silnika i przewidywalnym prowadzeniu będzie to super propozycja dla kobiet i osób powracających do jednośladów po latach przerwy. To także doskonały pomysł dla początkujących, lubiących klimaty motocykli klasycznych.

Junak M12 Vintage kosztuje 8299zł. Naszym zdaniem, biorąc pod uwagę relację cena/jakość to dobra oferta. A do tego naprawdę ładna.

Gdyby tak jeszcze w ofercie była wersja 400/500ccm!

Dane techniczne